ალბათ ყველას აქ პერიოდი როდესაც გონია რო ეშვება სადგააც ქვემოთ და უნდა ვიგაცამ ამოიყვანოს. ალბათ მეც ეგრე ვარ მართლა არ მინდა რო მივყვე ჩემ განცდებს თუ რაას ეს მეთვითნაც არ ვიცი მარა ეგრეა არ მინდა და ვსოო...
მარა ვერ უმკალვდები სუ მინდა მარტო ვიუო ვიბოდრიალო. ვერავისტაან დიდხანს ვერ ვცჰერდები სულ ძიებაში ვარ რაგაც ხელ ჩასაჭიდის.. მინდა ამოვბობგდე ამ მდგომარეობიან მინდა მართლა გულით გავიგიმო. და არა იმიტომ ვიცინო რო სხვას არ დავანახო როგორ ვარ.
მინდა გავიქცე მოვშორდე ყვეკაფერს დავეგდო დასმე სხვაგან სადაც ყველაფერი ფერადია.. ეს პერიოდი ჩემთვის შავ თეთრია .... გარეთ რო ვიხედები არაფერი მოქმედებს. არადა ადამიანმა იმით უნდა გაიხაროს მარტო რო აქ ცხოვრობს და ამდენი კარგი რაგაცა ჩვენს ირგვლივ.
რატო ვხედავ მარტო ცუდს არ ვიცი რატო ვეძებ განა მინდა არ მინდა.. ტიტქოს რაგაც ბურტი მაქ ყელში გაჩხერილი ადიის ჩამოდის . ვერ უშვებ გარეტ ალბატ ეს ბურთი ის ემოცია რომელიჩ შიგნიდან მჭამს და ვერაფრით ვერ გამიტანე გარეთ ხანდახან ვახერხებ დამალვას მარა ის ხო მაინც ჩჰემსჰია და ცოტა ხანი ტუ მოვესჰვები მერე ისევ ამზვრება და შიგნიდან მღრნიის.
მენატრება ბავშობა ის დრო როცა ცხოვრობ უდარდელად, როცა არანაირი პრობლემა არ გაწუხებს. რპცა არ ვფიქრობ არაფრეზე და გიხარი აყველაფერი. მარა რაც დრო გადის უფრო ედება და ედება ეს ცუდი ემოციები გრზნობები ყვეკაფერს და მეშინია ერტელ ისე არ ამოფეთქოს რომ ვინმე დავაზიანო. ისიც მეყოფა როო ამ ემოციებით ჩემ ტავს ვაყენებ ზიანს მინდა დავიცალო მარა ვერ ვიცლები, მინდა მოვყვე რაგაც მარა ვერ ვყვები თითქოს და მოსაყოლი არაფერი არა . ან რა მოვყვე ის რო როგორ ცუდად ვარ და სხვა გავხვიო ამ ცუდ ემოციებში. ოსეაც დაგლილები არიან ჩემს ურგვლივ მყოები ამიტ არ მინდაა არა.. უკვევატყოობ რომ ვაწუხებ მინდა კუთხესჰი დავჯდე სადმე სადაც არავინ იქნება და ბევრი ვიფიქრო .. ან თუნდაც ვიტირო .. არ ვიცი ამას როატო ვცერ მარა ვეგარც ვტირი უკვე ..მინდა კანიდან ამოვძვრე და გავქრე საერთოდ ან გადავიქცე ქარად ან რავიცი რო სადმე შორს მომისროლოს იქ სადაც ვერავინ ვერ მიპოვის. მარა სად გავექცე ჩემ თავს საქმეც მაგაშია ვერსად ვერ გავექცევი. მინდა კანიდან ამოვძვრე ან სულაც ჩემნაირი არასტაბილურმა ადამინამა რა უნდა იცოდეეს საერთოდ .... არც არაფერი ისევ უნდა ჩავიკეტო და ვიყოჩემტვის ჩემ ფერად ფერსჰი დახატულ სმყაროში. ყველაზე ძალიან რისი კეთებაც მიყვარს იმას ვეგარ ვაკეტებ ვერ უდებ გულს. არ მიხატია.. რამდენჯერაც დამიხატია ა მ 2 წლის მანძილზე დამხევია რამდენი იდეაც მომსვლია გამიქრია გონრბიდაან..მინდა შევივარო სიცოცხლე და ვიცხოვრო იმით რაც მაქ მარა არ გამომდის . ვერვერევი ვერაფერს.
ძალიან გულში ჩამწვდომი პოსტია.ეკა ცხოვრებაში არის შავ-თეთრი ფონიც და ფერადიც,ყველაფერი იწყება და მთავრდება,უფერულდება და მკვეთრდება.მთავარია სულით არ დავეცეთ.საკუთარ თავს უნდა ებრძოლო,თუ ეხლა არ გამოგდის ბრძოლა მაინც უნდა გააგრძელო და შედეგს აუცილებლად მიაღწევ.შენი მოწოდება ხომ ხატვაა,ხოდა დახატე და ქაღალდზე გადმოიტანე მთელი ემოცია.ფილდინგმა თქვა:თუ გინდა რომ თავი ბედნიერად იგრძნო თავდავიწყებით უნდა მიეცე საყვარე საქმეს,მაშინ დრო არ დაგრჩება იმის გასარკვევად ხარ თუ არა ბედნიერი.და თუ შენს გარშემო ხალხს შენს გრძნობებზე მოუყვები ეს სულაც არ ნიშნავს იმას რომ მათ ამით აწუხებ,მეგობრები და გვერდში დგომა იმით გამოიხატება,რომ ერთმანეთს ვუსმინოთ,ვანუგეშოთ.ეს შავი ფონი გაივლის და ისევ ისე კარგად იგრძნობ თავს.ყველა ადამიანს უჩნდება ხოლმე ეგეთი ემოციები უბრალოდ ყველა არ გამოხატავსს.ყველაფერი ყველაფერი კარგად იქნებაა:)ჩვენ გვიყვარხარ:*
ReplyDelete